Het is een blij weerzien in de Rotonde van de Botanique in Brussel met het Noors akoestische gitaar fenomeen Bjørn Berge. Na drie lange drie jaren afwezigheid, om welbekende redenen, mag België het Scandinavisch twelve string wonder nog eens in zijn armen sluiten. Berge heeft echter alles behalve stilgezeten en brengt in deze periode maar liefst twee albums uit. Twee jaar geleden mogen we na een pauze van zeven jaar “Who Else” verwelkomen, een verrassend album waar hij even zijn akoestische gitaar ruilt voor elektrisch geweld, duidelijk beïnvloed door zijn deelname aan de Noorse band Vamp, en verleden jaar serveert hij ons “Heavy Gauge”, een plaat die meer teruggrijpt naar zijn alom gekende ruwe blues stijl, waarmee Berge ons al meer dan twintig jaar charmeert.

Dat hij zijn koosnaampje “Stringmachine” niet voor niets verdient, wordt vanavond nog maar eens duidelijk met een gitaar technisch hoogstaand en tegelijk als een ware bluesman doorleefd optreden. Zijn geliefde twaalfsnarige Cole Clarck gitaren heeft hij noodgedwongen thuis moeten laten wegens een blessure aan de linker wijsvinger, maar met zes snaren minder klinkt het nog of er een heel orkest op het podium staat. Of het nu om fingerpicking, slapping, sliding of bliksemsnelle bluegrass licks gaat, Bjørn Berge tovert ze schijnbaar moeiteloos uit zijn vingers. Variatie is troef bovendien. De nummers uit zijn laatste album “Heavy Gauge” worden vanavond overgeslagen, maar hiervoor krijgen we een slecte greep uit zijn ondertussen twaalf studioalbums tellend repertoire en een reeks covers van artiesten wiens songs hij naar zijn eigen hand zet. 

Met de opener van de set, een stompende cover van Son House’s  “Preachin’ Blues”, eert hij niet enkel zijn grote blues helden, zoals Robert Johnson, maar krijgen we al dadelijk een demonstratie van het vuurwerk dat hij in zijn vingers heeft, door tegelijk slide te combineren met zijn Les Claypool-achtige, zeer percussief klinkende bas loopjes op gitaar. Claypool valt trouwens later nog meer eer te beurt in een cover van het super-funky Primus nummer “I Am The Antipop”. Sommige covers liggen echter minder voor de hand, maar klinken altijd zeer origineel, hoewel een bescheiden Berge hieraan zelf twijfelt, maar bij Jethro Tull’s “Locomotive Breath”, Deep Purple’s “Black Night” en T-Rex’s “Get It On” hoor je het publiek enthousiast mee stampen en zingen tijdens deze seventies’ hard rock toppers. 

Zin voor humor heeft  Bjørn Berge in overvloed. Wie zou er als rocker anders aan denken om Marc Bolan hand in hand te laten gaan met Kylie Minogue’s “Can’t Get You Out Of My Head” in een medley? Maar “Having a good time” is een spreuk die Bjørn Berge hoog in het vaandel draagt. Zijn missie is de mensen een fijne, entertainende avond bezorgen en Berge is hierin een krak. Zo geeft hij ons een les in meisjes versieren in het grappige van Chuck Berry ontleende en met sensuele gitaar slide-noten doorspekte “Thirteen Question Method”, waarin hij ook nog een “Smoke On the Water” rif verwerkt en eindigt in een vingervlugge bluegrass finale om U tegen te zeggen. 

En vergis je niet. Bjørn Berge mag dan een fantastische coverartiest zijn, eigen aan de blues, de hoogtepunten van de avond liggen evenzeer in zijn eigen werk. Zo dendert “Trains” vooruit op een stomend fingerpicking ritme van een locomotief die door de Noord-Zuidverbinding raast en raakt hij elke gevoelige snaar in een emotioneel strompelende solo in “Bitter Sweet”. Dat hij elke gitaarstijl aankan drijft naar boven in de prachtige jazzy solo die “N.V.” uitwuift en Berge krijgt het voltallige publiek op zijn hand in een singalong moment in “One Meatball”, zelfs volledig synchroon en in toon, zoals hij het grappend op voorhand wenst. 

Vanavond kiest onze Noorse stringmaster voor een set die voor tachtig procent uit covers bestaat, maar morgen kan dat volledig anders zijn. Die spontane nummerkeuze maakt het spannend voor zowel de artiest als zijn trouwe publiek, dat wel zijn klassiekers kent en ook vanavond op zijn wenken wordt bediend. U vraagt, wij draaien en als afsluiter van de avond krijgen we een gospelversie van “Black Jezus” en het als een mitrailleur ratelende “Give It Away” van de Red Hot Chili Peppers.

Tusen takk for denne fantastiske kvelden, Bjørn Berge! 

Yvo Zels

Foto's Yvo Zels